Σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών
Γράφει η Σοφία Γεωργίου*

Ένας αρκετά συνηθισμένος τραυματισμός των ποδοσφαιριστών είναι το γνωστό σύνδρομο κοιλιακών-προσαγωγών. Η αίσθηση του πόνου στην περίπτωση αυτή, βρίσκεται στην περιοχή των προσαγωγών και του κάτω τμήματος του ορθού κοιλιακού. Παρουσιάζει σταδιακή εξέλιξη και ξεκινά προσβάλλωντας την μια πλευρά, συχνά όμως αν δεν αντιμετωπισθεί επηρεάζει και την άλλη.
Αρχικά, ο αθλητής μπορεί να μην αισθάνεται πόνο στην προπόνηση μετά απο ένα καλό ζέσταμα, μπορεί όμως να εκδηλώνεται πόνος στο τέλος της προπόνησης ή έντονος πόνος και δυσκαμψία την επόμενη ημέρα. Ενώ, τις επόμενες ημέρες ο αθλητής παρουσιάζει πόνο απο την αρχή της προπόνησης, ο οποίος πολύ συχνά αυξάνεται με τις αλλαγές κατεύθυνσης, το σουτ, το pivot, τα κοψίματα της μπάλας και τους κοιλιακούς. Επίσης, αύξηση πόνου θα προκαλέσει το φτέρνισμα και το βήξιμο.

Εξαιτίας όμως του ότι η αιτιολογία του προβλήματος ποικίλει και είναι πολύ πιθανό να υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα το οποίο να εκφράζεται με παρόμοια χαρακτηριστικά, θα πρέπει να γίνει σωστή διαφοροδιάγνωση* από τον ιατρό (ενδεχομένως να χρειαστεί ακτινογραφία, μαγνητική τομογραφία, κηλογραφία και υπέρηχος) ή τον εξειδικευμένο φυσικοθεραπευτή αποκατάστασης.


Ενδεικτικά αναφέρονται τα πιθανά αίτια της παθογένεσης του πόνου:
Μυοτενόντια προβλήματα (Θλάση, τενοντίτιδα, τενοντοπάθεια, ορογονοθυλακίτιδα)
Οστικά (Οστείτις ηβικής σύμφυσης, αστάθεια λεκάνης, κάταγμα κοπώσεως λεκάνης)
Νευρικός Ιστός (Παγίδευση θυροειδούς νεύρου, Λαγονοβουβωνικού νεύρου)
Αρθρικά (Άρθρωση ισχίου, Ιερολαγόνιος, Οσφύ)
Παθολογία Ουροποιητικού Συστήματος
Κήλη (Βουβωνοκήλη)

Αφού λοιπόν αποσαφινιστεί το ακριβές πρόβλημα και έχει αποφασιστεί ότι ο ποδοσφαιριστής χρήζει συντηρητικής θεραπείας και όχι η χειρουργικής, είναι απαραίτητη η προσεκτική λήψη ιστορικού καθώς και μια ολιστική κλινική αξιολόγηση απο τον εξειδικευμένο φυσικοθεραπευτή για τον σχεδιασμό του προγράμματος αποκατάστασης. Είναι απαραίτητο ως εκ τούτου, να εξετασθεί το σώμα του αθλητή σαν σύνολο, καθώς ακόμη και μια δυσλειτουργία απομακρυσμένης άρθρωσης, μπορεί να συμμετέχει στη γένεση του προβλήματος.
Μυϊκές αδυναμίες και ανισορροπίες, φλεγμονή, αστάθεια λεκάνης, συμμετοχή νευρικού ιστού, αναφερόμενος πόνος απο την οσφύ, σταθεροποιοί μύες σπονδυλικής στήλης, κατάσταση θωρακοσφυϊκής περιτονίας, ανισοσκελία, πλατυποδία, ελαστικότητα μυών της περιοχής, κινητική ανάλυση βάδισης, είναι ενδεικτικά λίγα απο τα πράγματα που θα πρέπει να αξιολογηθούν, παράλληλα με την χρονιότητα του προβλήματος αλλά και το επίπεδο του αθλητή.

Όταν η συμπτωματολογία υποχωρήσει ο αθλητής θα πρέπει να ενταχθεί σε
sport-specific training (εξιδεικευμένο ασκησιολόγιο απολύτως σχετιζόμενο με το ποδόσφαιρο), το οποίο θα σχεδιαστεί απο τον εξειδικευμένο φυσικοθεραπευτή με ή χωρίς τη βοήθεια του προπονητή. Αναφέρουμε τον όρο ‘εξειδικευμένος φυσικοθεραπευτής’, διότι ο συγκεκριμένος θα πρέπει να έχει απαραιτήτως πολύ καλή γνώση της κινησιολογίας του ποδοσφαίρου και της αντίστοιχης εμβιομηχανικής του σώματος ενός ποδοσφαιριστή.

*Διαφοροδιάγνωση είναι η διαγνωστική διαδικασία μέσω της οποίας αποκλείουμε παθήσεις με παρόμοια συμπτώματα ώστε να καταλήξουμε στην επικρατέστερη διάγνωση.

Σοφία Γεωργίου
Φυσικοθεραπεύτρια-Εργοφυσιολόγος